Ο Μάκης χρειάζεται να
πάει στην υπεραγορά μερικές φορές. Ναι, στο supermarket! Δεν είναι και ό,τι καλύτερο μπορεί να του
συμβεί, αλλά συμβιβάζεται και προχωρά κάθε φορά με σταθερά και αποφασιστικά
βήματα προς την είσοδο του μεγαθήριου… Τρομάζει με τόσο κόσμο και δεν μπορεί να
συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι κάτι που ενδεχομένως αγοράσει αυτός, θα μπορούσε
κάλλιστα να το έχει επιλέξει και κάποιος άλλος. Κι όχι απλώς μία μάρκα γιαουρτιού,
αλλά το ίδιο ακριβώς κεσεδάκι γιαούρτι!
Μπερδεμένα πράγματα…
Ο Μάκης λοιπόν αντιμετωπίζει
αποτελεσματικά το πρώτο εμπόδιο: τις γυάλινες πόρτες της εισόδου. Αυτές με τον
αισθητήρα που ανοίγουν μόνες τους… Άντε να το καταλάβεις αυτό όταν περνάς για
πρώτη φορά από κάτι τέτοιο! Είναι σαν να πας σε τουαλέτα και το νερό τρέχει με
αισθητήρα. Πώς να καταλάβεις τι πρέπει να κάνεις; Κοιτάς την μπαταρία (ποτέ δεν
κατάλαβε ο Μάκης γιατί λέγεται έτσι!) και προσπαθείς να αποκρυπτογραφήσεις τη
σκέψη του δημιουργού. Όχι του θεού, αλλά του κατασκευαστή! Να μπεις μέσα στο
μυαλό του και να καταλάβεις “what was he thinking????”.
Έτσι λοιπόν και με τις
πόρτες. Από τη στιγμή όμως που κατάλαβε τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούσαν,
δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα. «Κι αν δεν ανοίξουν όταν τις πλησιάσω;»
σκέφτεται κάθε φορά ο Μάκης όταν βρίσκεται μπροστά τους. «Χάλασαν ρε παιδί μου!
Εγώ το ξέρω; Να πάω δηλαδή να κουτουλήσω και να μου χαλάσω την πρόσοψη;». Τις
πλησιάζει, λοιπόν, με μία καχυποψία. Πάντα βέβαια, σηκώνοντας το χέρι και
κουνώντας το δεξιά-αριστερά στα τελευταία 2 μέτρα, σαν να περπατάει στο απόλυτο
σκοτάδι και φοβάται μην κουτουλήσει τίποτα.
Με αυτά και με εκείνα
καταφέρνει να μπει στο σούπερ μάρκετ. Εκεί αρχίζει άλλο μαρτύριο… Δεν αρκεί να
έχει γράψει στη λίστα με τα ψώνια (είναι οργανωμένος ο Μάκης!) το προϊόν που
θέλει να αγοράσει π.χ. μακαρόνια. Θέλει υπομονή το πράγμα. Πηγαίνει που λέτε μπροστά
στο ράφι με τα ζυμαρικά και βλέπει μία τεράστια ποικιλία. «Ποιος τα τρώει όλα
αυτά;;» αναρωτιέται ο Μάκης. Με γλουτένη, χωρίς γλουτένη, ολικής άλεσης, με
μελάνι σουπιάς, λινγκουίνι ή σπαγγέτι, νούμερο 6, 10 ή 12; Πολλά προβλήματα…
Τόσα πολλά που του
θυμίζουν τις περιπέτειές του με τον καφέ και τις πολλές επιλογές στο παρκάρισμα
(δες ΕΔΩ). Πράσινες συσκευασίες, ροζ, μπλε με κίτρινο! Τελικά αποφασίζει να
πάρει ένα στην τύχη και επειδή ήταν καλός μαθητής στο σχολείο, παίρνει το Νο10.
«10 πήρε», σκέφτεται ξύνοντας το πηγούνι του, «καλά μακαρόνια θα είναι!».
Και αυτό συμβαίνει για
πάρα πολλά προϊόντα. Ακόμα και για το κ*λ*χαρτο! Πόσα είδη μπορεί να
υπάρχουν;;; Λεβάντα, χαμομήλι, 3φυλλα, 4φυλλα, 8 ρολά, 10 ρολά, 24 ρολά. Κι όλα
αυτά για τον πισινό μας! Γι’ αυτό μας έλεγαν οι παλιοί φαίνεται φύλαγε τον κ*λο
σου!
Κι εκεί που ψάχνει ακόμα
ο Μάκης για το επόμενο προϊόν που γράφει η λίστα του σαν να ψάχνει το χαμένο
θησαυρό, του πέφτει ένα γάλα κονσέρβα στο πάτωμα του σούπερ μάρκετ
ΚΛΑΠΑΤΑΜΠΛΑΟΥΜ! Για μια στιγμή νομίζει ότι όλο το μαγαζί σταματάει, σαν να
παγώνει ο χρόνος, και τον κοιτάζει!
Παγώνει κι ο Μάκης με τη
σειρά του και ασυναίσθητα θυμάται ένα ανέκδοτο που του είχε πει ο φίλος του ο
Ιάκωβος (το έπιασες έτσι;; κρύο ανέκδοτο… πάγωσε ο Μάκης… χα-χα). Τότε είναι
που καταλαβαίνει ότι δεν έχει πάρει καλαθάκι από την είσοδο και βλέπει τον
εαυτό του στη γυάλινη επιφάνεια του ψυγείου με τα γαλακτοκομικά, να κρατάει
στην αγκαλιά του προμήθειες για μία εβδομάδα! Ισορροπεί το ξύδι πάνω στο αλεύρι
και μία πίτσα πάνω σε ένα απορρυπαντικό· το βαμβάκι με μία χαρακτηριστική άνεση
να ταλαντεύεται πάνω σε ένα κουτί δημητριακά και ένας μονόχνοτος και
κατεψυγμένος (που άρχισε να λιώνει σιγά-σιγά) μπακαλιάρος να προσπαθεί να μη
λερώσει μία ζάχαρη που τον κοίταζε τρομαγμένη από κάτω του..!
«Ο Ρίφθος
εκύβη!» αναφωνεί ο Μάκης με αποφασιστικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου